Μια μάνα αετός έδωσε μια συμβουλή σε μια γυναίκα εγκυμονούσα για το πως πρέπει να μεγαλώσουν με τον καλύτερο τρόπο τα παιδιά της.
— Είσαι καλά μάνα άνθρωπε; - ρώτησε η μάνα αετός.
Η γυναίκα, έκπληκτη, τη κοίταξε στα μάτια.
— Φοβάμαι - απάντησε. -Το μωρό σε λίγο θα γεννηθεί και έχω τόσες αμφιβολίες. Θέλω να του παρέχω το ό,τι καλύτερο ώστε η ζωή του να είναι εύκολη και γαλήνια... μα πως θα ξέρω ότι το μεγαλώνω με τον καλύτερο τρόπο;
Η μάνα αετός την παρατηρούσε σιωπηλή, μετά τη πλησίασε και στάθηκε δίπλα της.
— Το να μεγαλώσεις ένα παιδί, δεν είναι εύκολο - είπε - Δεν είναι το θέμα να του προσφέρεις μια άνετη ζωή. Αντίθετα, συχνά χρειάζεται το αντίθετο. Όταν γεννιούνται τα αετόπουλα μου, η φωλιά είναι γεμάτη από φτερά και μαλακά φύλλα: ένα καταφύγιο θαλπωρής όπου μπορούν να αισθανθούν προστατευόμενα.
Μα όταν έρθει η στιγμή να μάθουν να πετούν, αφαιρώ τα πάντα. Αφήνω μόνο ξερά κλαδιά με αγκάθια.
Η γυναίκα σούφρωσε το μέτωπό της, μπερδεμένη.
— Αγκάθια; Γιατί να το κάνεις τόσο δύσκολο;
— Γιατί η αμηχανία τα ωθεί να αλλάξουν - απάντησε η μάνα αετός. Αν η φωλιά παραμένει άνετη, αυτά δεν θα μετακινηθούν ποτέ. Αντίθετα, αν τα ενοχλεί, τα ωθεί να ψάξουν μια νέα θέση, να ανακαλύψουν τη δύναμη που έχουν μέσα τους.
Η άνεση δεν διδάσκει τίποτα.
Η γυναίκα μπήκε σε στοχασμούς μα ακόμα είχε αμφιβολίες.
— Και όταν πέφτουν; Τι κάνεις;
— Τα εκτοξεύω στο κενό, απάντησε η μάνα αετός με ήρεμη φωνή. Στην αρχή πέφτουν. Ο άνεμος τα στροβιλίζει. Μα εγώ είμαι εκεί, καταφθάνω, τα αρπάζω με τα νύχια μου και τα ξανασηκώνω. Μετά τα αφήνω εκ νέου. Επαναλαμβάνω αυτή τη διαδικασία, έως ότου συνειδητοποιούν ότι πρέπει να χρησιμοποιήσουν τα φτερά τους. Και όταν κατορθώνουν να το κάνουν, τα αφήνω να πετάξουν, να φύγουν. Δεν παρεμβαίνω πια.
Η γυναίκα με καρφωμένο το βλέμμα πάνω της, ακόμη δεν το πιστεύει.
— Επομένως δεν τα προστατεύεις πάντα;
— Όχι — απάντησε με σθένος.
Δεν τροφοδοτώ την εξάρτηση τους. Τα μικρά μου πρέπει να μάθουν να είναι δυνατά, να επιβιώσουν χωρίς εμένα, απάντησε ξεκάθαρα η μάνα αετός.
Αν τα κρατούσα στη φωλιά για πάντα, το μόνο που θα κατάφερνα θα ήταν να εξασθενίσω. Το καθήκον μου είναι να τα προετοιμάσω για τη πτήση, όχι να τα καθηλώσω δίπλα μου.
Η γυναίκα κατέβασε το βλέμμα της, χαϊδεύοντας τη κοιλιά της.
— Λοιπόν… πρέπει να αφήσω το παιδί μου να αντιμετωπίσει τη όποια δυσκολία;
Η μάνα αετός ήταν καταφατική.
— Δεν χρειάζεται να το κάνεις να υποφέρει. Παρά μόνο να το εκπαιδεύσεις. Και αν ακόμα αυτό σε πονά, μάνα ανθρώπινη, το πιο πολύτιμο δώρο που μπορείς να του χαρίσεις, είναι η δύναμη. Μην το καλύπτεις συνέχεια. Άφησε το να αντιμετωπίσει τον κόσμο. Κάνε το να πετάξει.
Η γυναίκα αργά - αργά αντιλήφθηκε τα λόγια της. Κοίταξε τη μάνα αετό με ευγνωμοσύνη και της χαμογέλασε.
— Σε ευχαριστώ μάνα αετό - ψιθύρισε ενώ απομακρύνονταν. - Οι συμβουλές σου είναι δώρο.
Ξανά πήρε το δρόμο της αποφασισμένη να να γίνει η μάνα που το παιδί της είχε ανάγκη: σοφή πια, με κουράγιο, ικανή να το αφήσει να φύγει τη κατάλληλη στιγμή.
Μετάφραση από τα Ιταλικά: Ioannis Skarlatos Via Teresa Valavani