Ένας Αθηναίος είχε καλεστεί σε έναν πρόγαμο στα Αρμανώγεια, ένα χωριό στην ενδοχώρα της Κρήτης που, σύμφωνα με τους ντόπιους, «ούτε το GPS δεν το βρίσκει». Ντυμένος απλά σαν τουρίστας και το δώρο τυλιγμένο σε ασημόχαρτο καβάλα πάνω στην μηχανή που νοικιάσε, ξεκίνησε με σιγουριά. Όμως, λίγο πριν φτάσει, κάπου μεταξύ ελαιώνων και βουνών, κατάλαβε ότι έχει χαθεί.
— Συγγνώμη, για Αρμανώγεια καλά πάω;
Ο Κρητικός τον κοιτάζει από πάνω μέχρι κάτω, με βλέμμα που συνδυάζει καχυποψία και συμπάθεια. Κουνάει το κεφάλι και απαντάει:
— Λάλιε μρε, όλο ντρέτα. Και σαν ιδείς τα ωζά μου στον δρόμο, θα στρίψεις δεξά.
Ο Αθηναίος τον κοιτάζει σαστισμένος. Πιάνει το τιμόνι, κάνει πως καταλαβαίνει και συνεχίζει. Μετά από λίγα μέτρα ψιθυρίζει:
— Λάλιε; Ντρέτα; Ωζά; Τι είπε ο άνθρωπος;
Μετά από λίγη ώρα, βλέπει μια αγέλη από πρόβατα να περνάει τον δρόμο. Τα σταματάει λίγο πριν τα πατήσει και θυμάται: «Μόλις δεις τα ωζά μου στον δρόμο θα στρίψεις δεξά».
Χαμογελάει με δόση ανακούφισης.
— Α! Τα ωζά... εννοούσε τα ζώα!
Στρίβει δεξιά, προχωράει λίγα μέτρα και βλέπει τα φώτα του χωριού και τις καρέκλες να έχουν ήδη στηθεί. Ο πρόγαμος είχε αρχίσει, το λαούτο και λύρα βαρούσαν και οι καλεσμένοι είχαν σηκωθεί ήδη για τον πρώτο συρτό. Ο Αθηναίος χαμογέλασε:
— Μπορεί να μην κατάλαβα τι μου είπε... αλλά τελικά με έφτασε!
κείμενο Σοφία Μαμαλάκη/