Ο Θανάσης Βέγγος, εκτός από μεγάλος ηθοποιός, ήταν σπουδαίος άνθρωπος και βαθιά δημοκράτης.
Μία ιστορία από την πιο «μαύρη» νύχτα της δικτατορίας των συνταγματαρχών, αποδεικνύει ότι δεν μοίραζε μόνο γέλιο, αλλά αλληλεγγύη & αγάπη.
Σύμφωνα με την μαρτυρία του Φραγκίσκου Κουνάνη, ο Βέγγος είχε πάει στην οδό Μάρνη με το παλιό του κιτρινόμαυρο ''ντάτσουν'', είχε ρίξει τα πίσω καθίσματα, έβαζε μπρούμυτα φοιτητέs -που μέσα στο χάοs προσπαθούσαν να διαφύγουν- τουs σκέπαζε με κουβέρτες και από πάνω έβαζε μακριές πλάκες φελιζόλ, και έτσι πέρναγε μέσα από τουs αστυνομικούs.
Μάλιστα, υπάρχει μία σκηνή, μια ανατριχιαστική σκηνή από την ταινία «Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας» εμπνευσμένη από την αληθινή ιστορία του 5χρονου Δημήτρη Θεοδώρα, του νεότερου θύματος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, ο οποίος στις 13:0 της 17ης Νοέμβρη του 1973 κι ενώ διέσχιζε με τη μητέρα του τη διασταύρωση της οδού Ορεινής Ταξιαρχίας με τη Λεωφόρο Παπάγου στου Ζωγράφου(Πλατεία Γαρδένιαs), τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά στρατιωτικής περιπόλου που βρισκόταν ακροβολισμένη στο λόφο του Αγίου Θεράποντος.
Στην σκηνή αυτή ο Θανάσης Βέγγος κρατά το νεκρό παιδί και οι εκφράσειs του προσώπου του προs τον ''Θεό'' αυτού του τόπου, μπροστά στην εκκλησία-με τη μουσική επένδυση του Μίκη Θεοδωράκη- αποτελούν μιά από τις πιο συγκλονιστικές σκηνές στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου.
Αυτός ο καλός, ο ταπεινός, ο όμορφος άνθρωπος, έφυγε σαν σήμερα, το 2011, αφού πρώτα πρόλαβε να ομορφύνει τον κόσμο μας, παίζοντας σε 126 ταινίες, τις οποίες βλέπουμε αχόρταγα, ξανά και ξανά...